زخمیِّ زهـری بود و بر غــم مبتلا بود            زهرجگر سوزی که بر دردش دوا بود

پنـجـاه ســالِ عمــر او با درد بگــذشت            پنجاه سال، او روضه دار کوچه ها بود

تب می نمود و یاد مــادر گریه می کرد            او خـوب با سردرد و سیــلی آشنـا بود

لب تشنه بود و زهـر آتش زد به جانش            چون یادگــاری حسیــن و مجتــبی بود

عادت به «لایوم کیومک» داشت حرفش            یعنی گـریز حــرف هایش کــربـلا بود

در خاطرش مانده شلوغی های گــودال            جد غــریبش را که زیر دست و پا بود

جد غــریــبـی که لبــاسش را ربــودنــد            غسل و کفن، زخــم زیاد و بــوریا بود

جد غــریبی که سـرش منــزل به منزل            گاهی به نیزه، گــاه در طشت طلا بود

رنگ رخ او شد کبـود و زرد؛ جان داد            مــانند دایی قــاسمش از درد جــان داد